Obwiniamy Boga.
Posądzamy los.
Mówimy …
EWANGELIA (J 5,1-3a.5-16)
Było święto żydowskie i Jezus udał się do Jerozolimy. W Jerozolimie zaś znajduje się sadzawka Owcza, nazwana po hebrajsku Betesda, zaopatrzona w pięć krużganków. Wśród nich leżało mnóstwo chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych. Znajdował się tam pewien człowiek, który już od lat trzydziestu ośmiu cierpiał na swoją chorobę. Gdy Jezus ujrzał go leżącego i poznał, że czeka już długi czas, rzekł do niego: Czy chcesz stać się zdrowym? Odpowiedział Mu chory: Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody. Gdy ja sam już dochodzę, inny wchodzi przede mną. Rzekł do niego Jezus: Wstań, weź swoje łoże i chodź! Natychmiast wyzdrowiał ów człowiek, wziął swoje łoże i chodził. Jednakże dnia tego był szabat. Rzekli więc Żydzi do uzdrowionego: Dziś jest szabat, nie wolno ci nieść twojego łoża. On im odpowiedział: Ten, który mnie uzdrowił, rzekł do mnie: Weź swoje łoże i chodź. Pytali go więc: Cóż to za człowiek ci powiedział: Weź i chodź? Lecz uzdrowiony nie wiedział, kim On jest; albowiem Jezus odsunął się od tłumu, który był w tym miejscu. Potem Jezus znalazł go w świątyni i rzekł do niego: Oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło. Człowiek ów odszedł i doniósł Żydom, że to Jezus go uzdrowił. I dlatego Żydzi prześladowali Jezusa, że to uczynił w szabat.
Gdy płyną łzy smutku.
Gdy „wyje” człowiek z rozpaczy.
Gdy przychodzi nieszczęście czy krzywda.
Obwiniamy Boga.
Posądzamy los.
Mówimy: „brak szczęścia”.
To nie Bóg.
To nie los.
To nie brak szczęścia.
To ludzki grzech.
Twój grzech.
Czy też drugiego człowieka.
To grzech jest na początku:
Łez.
Krzywdy.
I rozpaczy.
Łatwo się o tym przekonać.
Przeanalizuj.
Gdy zapłaczesz, to sam zobacz, co jest przyczyną.
Co na początku jest.
i
„Nie grzesz już więcej.
By ci się coś gorszego nie przytrafiło.”
